‘Lozerhof’
Het gebouw.
Nog niet zo lang geleden bezochte we de directeur van het
Lozerhof, een tehuis voor demente bejaarden, waarvoor de plan-
nen 10 jaar geleden al vastgelegd werden. We vroegen hem of
hij het fijn vond om hier geplaatst te worden, waarop hij ant-
woordde, dat hij het erg aantrekkelijk vond om hier als direc-
teur in een nieuw gebouw, dat onder zijn leiding tot stand komt,
geplaatst te worden; vooral omdat je zoiets meestal maar één-
maal in je leven meemaakt.
Op ’t ogenblik zijn er 150 mensen, maar dit aantal zal zich
uitbreiden tot 300. Ook zullen er 300 personeelsleden geplaatst
worden, waaronder verpleegsters, verzorgsters, electriciens,
technici, enz.
Dement is beslist niet hetzelfde als geestelijk gehandicapt,
al lijkt het er veel op. Als men ouder wordt, voeden de bloed-
vaten de hersenen niet meer zo goed, zodat men spreekt van
een achteruitgang van inttelligentie.
Na het interview kregen we een rondleiding door aardige plaats-
jes in het gebouw. We waren de kamer van de directeur nog niet
uit of je zag mensen pingpongen en mensen gezellig bij elkaar
zitten, een recreatiehoek dus. We werden rondgeleid door een
creche, waar de kinderen van de verpleegsters zich kunnen
vermaken, een kamer van een verpleegster die erg gezellig was
(naar eigen smaak) een wasserij, keukentjes, op elke kamer
één badkamer en een recreatiezaal voor het personeel.
De mensen hier hebben een 2,3,5 of 6 persoonskamer. We kon-
den ook het prachtige landschap zien, wel iets anders dan we
ons voorgesteld hadden. (We dachten n.l. dat men tegen flats
aan zat te kijken).
Verder was er nog een administratie-afdeling, kapsalon, fysische
therapie, bezigheidstherapie, bioscoopzaal met een toneel en
ook nog een centrale keuken.
Deze mensen brengen niet de hele dag in het Lozerhof door.
Men doet zoveel mogelijk om het hun naar de zin te maken. Ze
zijn al een keer naar het Congresgebouw geweest, verleden
week naar de bollenvelden en volgende week gaan ze naar
Circus Boltini.
Opleiding.
De minimum leeftijd is wel 17 jaar omdat het ten eerste voor-
geschreven is, maar ook omdat men niet te jong moet zijn om
dit werk geestelijk aan te kunnen. Wel worden 16 jarigen aan-
6
|
genomen, maar zijn brengen meestal de eerste tijd in de
keuken door.
De kinderen die van ver komen krijgen een eigen kamer, omdat
het onverantwoord is om ze alleen in een voor hen nog zo’n
onbekende stad te laten wonen en omdat de kamers tegenwoor-
dig zo duur zijn.
De verpleegsters hebben natuurlijk ook nachtdiensten, maar
niet te overdreven. Hun werkweek duurt bij elkaar pl.m. 42 ½
uur.
Jongens zijn natuurlijk even welkom als meisjes.
Christa van Steenselen
Marian Spaans
Ellen Termeulen.
Greenfield en Cook.
Het Haagse duo Greenfield en Cook (hun echte namen zijn Rink
Groeneveld en Peter Kok) speelden vroeger samen in de Hurri-
canes. Rink ging uit de groep naar de Alberts Vogel’s Acade-
mie voor podiumvorming, Peter gaf het niet zo gauw op en bleef
doorsukkelen met een steeds wisselende bezetting. Peter begon
zich ook steeds meer te ergeren aan het harde geluid van de
elektrische gitaren en de Hurricanes besloten uit elkaar te
gaan.
Ondertussen had Rink zijn diploma van de Academie in zijn zak
en besloot toen om Peter nog eens op te zoeken. In het najaar
van 1970 kwam hun eerste single ‘The End’ (overigens wel een
rare naam voor een duo dat net begint) uit. Deze single werd
door Radio Luxemburg tot de beste Nederlandse produktie van
het jaar 1970 uitgeroepen (Nederland besteedde niet veel aan-
dacht aan deze single, Duitsland des te meer).
Toen maakten Greenfield en Cook ‘A Day Begins’ (een veel
7
|
advertentie
