Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad om bij dhr. Vernel op bezoek te kunnen gaan. Het begon met het feit dat ik er achter kwam dat we eigenlijk maar bitter weinig vermelden op de website over dhr. Vernel; ik zie hem toch als een soort boegbeeld van de Kagawa, ruim twintig jaar heeft hij toch maar de Kagawa Ulo-Mulo-Mavo een gezicht gegeven. Ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken om de dochter van dhr. Vernel, Carla, in een mailtje te verzoeken of ik misschien een afspraak met haar vader kon maken omtrent een bezoekje aan hem, het leek me namelijk wel zo handig en netjes om eerst te weten te komen of een eventueel bezoek wel mogelijk was en op prijs gesteld werd. En het was handig want dhr. Vernel was net verhuisd naar een nieuw/gerenoveerd appartementencomplex. Hij was laatste tijd voor de verhuizing soms wat somber maar nu in zijn nieuwe woning werd hij wat actiever, Carla zou een en ander aan hem vragen en dan hoorde ik nog wel. Toch nog sneller dat ik zelf gehoopt had kreeg ik een mailtje dat het bezoekje op prijs gesteld werd. Ik moest maar een afspraakje met hem maken via een sms-berichtje want zijn huidige "oorhangers" werkten niet meer zo best en hij zat te wachten op nieuwe. Ik moet eerlijk bekennen dat ik onder de indruk was, 92 jaar en dan nog sms'en, dan ben je toch echt wel met de tijd meegegaan. Helaas werden mijn sms'jes niet beantwoord, totdat ik gelukkig werd benaderd door Carla, het was niet helemaal goed gegaan maar het was best als ik maandag 9 augustus 2010 om plusminus 14.00 uur haar vader zou bezoeken.

Uitzicht op ........

Gewapend met een bossie bloemen, een ordner met alle klassenfoto's en een stapeltje met kopieën van de website pagina's begaf ik mij richting Den Haag. Ik was toch wel gespannen, raar, waar was dat nu voor nodig?. Nadat ik me bij de receptie had gemeld werd ik doorgestuurd naar boven met de lift. De lift had nog een beschermend laagje aan van houten platen, natuurlijk i.v.m. de vele verhuizingen. Het was wel een zeer moderne lift, bij elke etage waar hij stopte werd er door een vriendelijke vrouwenstem verteld op welke etage ik was aangekomen en welke deuren er open en dicht gingen: "1e etage, deuren rechts open, deuren links open ..... ....deuren rechts sluiten, deuren links sluiten" Het zal je beroep maar zijn bedacht ik me nog, bij het herhaald horen van de teksten. Op de bewuste etage links uitgestapt, een lange gang voor mij met vele voordeuren, en bij de eerste de beste deur moest ik zijn. Ik belde aan en je kon naar binnen kijken. Er klonk een "jaaaa" vanuit het appartement, maar wat klonk de stem mij bekend in de oren, ongelofelijk alsof ik 38 jaar terug was geschoten in de tijd, en alsof die stem weer riep: "van Huisstede en de Boer" want zo werden wij (Roelf de Boer en ik) altijd geroepen door dhr. Vernel als er weer eens wat aan de knikker was, we waren de oudsten van de klas (allebei twee keer blijven zitten) en werden daarom vaak door hem aangesproken. Er was beweging in de hal, ik zag dhr. Vernel zich in een rolstoel naar de deur begeven. Dhr. Vernel verwelkomde mij hartelijk en zei mij gelijk te herkennen, ook omdat ik alles zo rustig bekeek, volgens hem, dat hadden wij van Huisstede's (mijn zus Maaike en ik) vroeger op de Kagawa ook. Hij moest eens weten hoe ik me een paar minuten geleden nog voelde. Ik mocht binnen komen. Goed hij was wat ouder geworden maar zijn gezicht was nog hetzelfde (nog iets kaler, grijzer), ja ik zou hem wel herkennen als ik hem op straat zou zijn tegen gekomen, en dan die stem ............. ja daar heb ik het dus al over gehad, maar ja die klonk nog als vroeger en was dus niet ouder, zachter of krakerig geworden.

augustus 2010 dhr. Vernel in zijn nieuwe appartement

Het is een schitterend appartement waar dhr. Vernel woont. Groot en ingericht op rolstoelgebruik. Vanuit de huiskamer kijk je uit over bijna heel Den Haag en aan de huiskamer grenst de grote open keuken met een schitterend balkon. Echt duidelijk te zien dat het nieuw was en dat dhr. Vernel er nog niet lang woonde, de foto's en schilderijen moesten nog worden opgehangen, zoon of schoonzoon moesten dus nog langskomen met de boorhamer. Op aanwijzingen van dhr. Vernel vond ik in de keukenkast een vaas voor het meegebrachte bossie bloemen. Ik ging daarna tegenover hem zitten en we raakten aan de praat. In 2008 was zijn vrouw overleden, hij had het daar nog wel moeilijk mee. In 2006 had zij haar heup gebroken en dementie speelde haar ook nog parten. Ze werd opgenomen in het verzorgingshuis " Lozerhof " (dichtbij de Kagawa). Dhr. Vernel ging elke dag bij haar op bezoek, eerst nog met de eigen auto en later toen het zelf rijden niet meer ging met de taxi of werd hij gereden door zijn kinderen. Een grote foto van mevrouw Vernel, vergezeld van een spreuk (hier kom ik later nog op terug) stond duidelijk zichtbaar in de huiskamer. "Hij miste haar nog elke dag." Natuurlijk had ik een ander beeld van dhr. Vernel uit mijn Kagawa tijd, dan dhr. Vernel die hier tegenover mij zat. De persoonlijke contacten gingen toen altijd over mij en niet over dhr. Vernel. Na mijn Kagawa tijd besefte ik dan ook, dat de leerkrachten en leiding van de Kagawa het veel beter met mij voor hadden dan dat ik toen dacht. Nu zie ik hier een man die door het overlijden van zijn vrouw geraakt is, het ontroerde mij zeker. En dat was niet het enige, ook het verhaal dat hij vertelde hoe het kwam dat hij in dit, in zijn ogen, zeer luxe appartement kon wonen, ontroerde mij. Luisterend naar zijn verhalen en kijkend naar hem valt mij ineens de kenmerkende stand van zijn hoofd weer op, ja die was eigenlijk nog steeds hetzelfde als vroeger iets gebogen naar rechts, op de foto's is het ook goed te zien. Ik ben benieuwd of jullie het met me eens zijn.

Dhr. Vernel zorgt 's morgens en 's avonds zelf voor zijn eten, de warme maaltijd wordt gebracht. Hij zit in een rolstoel omdat het lopen niet zo goed meer gaat, maar met behulp van een rollator kan hij nog behoorlijk uit de voeten binnen het complex. Bijna iedere ochtend gaat hij naar de dagopvang, krantje lezen, praatje maken over vroeger en sinds kort kan hij ook klaverjassen. Overigens gaat het lezen ook niet meer zo goed. Hij kijkt graag naar de televisie, niet alles is leuk maar de favorieten zijn "Little house on the prairie" en "Schone schijn". Waarschijnlijk herinnerde hij zich opeens dat hij nog een vraag had, want hij pakte de telefoon en belde zijn schoonzoon met de vraag of alles nu geregeld was met de Ziggo kabelaansluiting. Toen dat zo bleek te zijn was hij weer gerustgesteld. Hij vertelde mij dat hij de telefoon achter zijn oor moest houden, i.v.m. zijn gehoorapparaat, want dan verstond hij het gesprek beter. Ik dacht een slimme zet te doen door te vertellen dat het op luidspeaker zetten misschien ook handig voor hem was, "nee, dat was niets want na enige tijd viel dat geluid dan weg, het was iets elektronisch." Daar heb ik natuurlijk, net als vroeger, verder niets tegenin te brengen.

Ik vertelde hem van de website www.kagawa.nl en liet hem de kopieën zien van de webpagina's. Dat er al meer dan 309.000 pagina bezoeken waren geweest vond hij geweldig. Dat dit allemaal te bekijken was over "zijn schooltje" was niet voor te stellen. Hij klonk echt trots en er verscheen een brede smile op zijn gezicht. Nee, hij had geen computer, maar misschien ging hij dat nog wel leren als er computerles wordt gegeven, er komt beneden een computerlokaal. Ik liet hem zien hoe de oud-leerlingen de gevonden klassenfoto's kunnen bekijken. We bekeken een aantal klassenfoto's uit de ordner die ik bij me had. Dhr. Vernel wist toch nog heel wat namen te noemen van leerlingen en van sommigen wist hij nog wat te vertellen. Neem het mij a.u.b. niet kwalijk dat ik dat allemaal niet meer kan reproduceren, ik ben een beginnend reporter, dus zonder ervaring en dus ook zonder apparatuur om het gesprek vast te leggen. Het ging natuurlijk over de eerste klassenfoto's want een ordner vol foto's is geen doorkomen aan. Dhr. Vernel genoot zichtbaar, hij vond het wel erg dat hij ook namen niet meer wist, nou ik niet hoor want het is toch wel mooi 49 jaar geleden dat hij op de Kagawa begon, dan mag je wat vergeten. Voor een 92 jarige was hij toch nog erg goed bij de pinken. Ga maar na uw reporter blijft nu al in gebreke, een paar dagen na het bezoek aan dhr. Vernel. Hij wist zich van een leerling te herinneren dat die strafwerk moest maken maar dat niet goed had gemaakt en het dus over moest doen, toen was het weer niet goed en daarna nog niet. Later was de leerling het toch wel met hem eens geweest. Een van de vrouwelijke leerlingen werd aangewezen en van verteld. "Dit was een heel lief meisje, je mag het als leerkracht wel niet zeggen maar toch was het zo, je hebt ook als leerkracht je voorkeuren." Jullie begrijpen natuurlijk dat ik hier niet ga vertellen wie er werd aangewezen. Ik laat het hierbij, want dat lijkt me het beste, alle vrouwelijke leerlingen in de waan te laten dat zij door dhr. Vernel heel erg lief gevonden werden. Over Emma Brink wist hij te vertellen dat hij haar wel eens bij de Albert Heijn tegen was gekomen en van Anne Meijer dat zij geopereerd was in verband met haar lengte en dat het niet helemaal goed is gegaan. We hebben de klassenfoto's t/m 1968 doorgenomen toen vond hij het welletjes, ik moest maar even wat te drinken inschenken.

dhr. Vernel, 92 jaar oud, dat zou je echt niet zeggen.

Toen ik weer tegenover hem ging zitten, zag ik een gebaar dat mij zeer bekend voorkwam uit mijn Kagawatijd en waarschijnlijk zullen meer Kagawanezen dit herkennen. De rechterhand van dhr. Vernel werd in de rechterbroekzak gestoken en er kwam een grote herenzakdoek tevoorschijn waarmee de mond werd droog geveegd. Zoals waarschijnlijk algemeen bekend sprak dhr. Vernel met consumptie, het kwam voor dat tijdens een lesuur de zakdoek wel 4 keer tevoorschijn werd gehaald en gebruikt om de mond af te vegen. Ik moest ook gelijk denken aan het dagje Evoluon te Eindhoven, of we daar nu alleen met de natuurkunde klanten heen zijn geweest of met de hele 4e klas dat weet ik niet meer, ik vermoed het eerste. We gingen met de auto's van de begeleidende leerkrachten, vandaar mijn vermoeden van alleen de natuurkunde klanten. Ik was een van degenen die bij dhr. Vernel in de Daf mochten meerijden. Op de terugweg zat dhr. Vernel in zijn praatstoel en dat leidde dan ook tot een opmerking van Hans de Groot, na afloop van de terugreis: "Zag je dat Vernel de ruitenwisser aanzette terwijl het helemaal niet regende, alle spetters zaten aan de binnenkant!!" Dan ook maar gelijk het verhaal van de spreuken ontzenuwen, dhr. Vernel was ook heel erg goed in spreuken, met name die vanuit de Bijbel, voor de gekste situaties had hij wel een spreuk, ik had me er al op voorbereid maar daar werd ik vanmiddag niet op getrakteerd. Ik liet dhr. Vernel nog wat foto's zien die ik van de website had uitgedraaid, uiteraard werd het mapje ook door hem herkend, bij de foto's van het toneelstuk van het eerste lustrum moest hij wel kwijt dat het toneelstuk dat dhr. Bleijenberg bij het tweede lustrum had georganiseerd wel een stuk beter was. Gelukkig kon ik hem daar ook nog een foto van laten zien. Bij een foto van docenten uit de tachtiger jaren was zijn opmerking direct "dat was na mijn tijd." De andere docentenfoto uit de zeventiger jaren werd van elke docent de naam genoemd en kon je uit het overige commentaar duidelijk waarnemen of hij tevreden over dat personeelslid was of niet. Over dhr. M. Pot (de oude) wilde hij nog wel kwijt dat die veel te streng was, en ook leerlingen sloeg, en dat kon volgens dhr. Vernel helemaal niet, hij was dan ook blij dat hij dhr. Pot onder druk kon zetten met een bepaald lesrooster, dat deze zijn biezen pakte en op een andere school ging werken. Dat dhr. Huster getrouwd was met een oud-leerlinge zat hem duidelijk nu nog niet lekker. De nieuwsbrief van de georganiseerde reünie in 2004 werd ook aandachtig bekeken en de naam Erna Vink was duidelijk gekoppeld aan de reünie. Ik vroeg hem of hij misschien nog foto's van de Kagawa had omdat we ook nog op zoek zijn naar de klassenfoto van de andere eerste klas uit 1961-1962. Ik moest maar even in een bruine doos in de kast kijken, daarin vond ik nog wel een negental voor mij onbekende foto's die ik mee mocht nemen maar helaas niet de gezochte klassenfoto. Nogmaals benadrukte hij mij dat hij het geweldig vond dat er zoveel voor "zijn schooltje" werd gedaan op internet en de georganiseerde reünie, hij had er spijt van dat hij toen niet geweest was. Hij vond het ook erg leuk dat een oud-leerling hem nu nog kwam opzoeken. Na 1 1/2 uur verliet ik weer het appartement nog niet wetende dat ik hem snel nog een keertje zou zien. Bij de lift gekomen hoorde ik de vrouwenstem in de liftschacht nog steeds aan het woord: "3e etage rechterdeuren sluiten, linkerdeuren sluiten" en even later "2e etage rechterdeuren open, linkerdeuren open." Ik besefte mij dat het nog wel even kon duren en besloot het trappenhuis naar beneden te nemen.

welkomstbericht op de website

Toen ik thuis kwam heb ik Dolly en Erna een mailtje gestuurd over het bezoek aan dhr. Vernel en zoals beloofd een mail aan Vernel's dochter Carla, gelijk aan haar gevraagd of zij een mogelijkheid zag om haar vader de website van de Kagawa te laten zien, anders wilde ik dat wel proberen via de instelling, want die waren toch bezig met een computerlokaal. Carla zag op dit moment ook geen andere oplossing dan via de instelling. Die woensdag heb ik de instelling gebeld en aan de telefoniste uitgelegd wat mijn plan was, ik werd doorverbonden met een medewerkster van de dagbehandeling en zij vond het een leuk idee en wilde daar wel aan meewerken en omdat dhr. Vernel toch bij haar zat hebben we gelijk een afspraak gemaakt voor de aankomende woensdag. De bewuste woensdagmorgen vroeg achter de computer om een welkomstwoord voor dhr. Vernel op de startpagina van de website te plaatsen. Een wat groter lettertype genomen zodat hij het gemakkelijk kan lezen.(zie foto links)

Die middag op bezoek met het fototoestel en .................. ja, goed geraden, een memorecorder zodat ik het hele gesprek kon opnemen en niet jullie weer feiten moet onthouden. Toen ik bij de dagbehandeling aankwam was dhr. Vernel er niet, hij was al enige tijd geleden naar zijn appartement gegaan omdat hij last had van diarree. Na enige tijd wachten zei ik dat ik wel even boven ging kijken. Wel met de lift gegaan maar het was een rechtstreekse lift dus maar een keer de stem gehoord. Toen ik boven aanbelde kwam dhr. Vernel in de rolstoel in de gang, hij moest nog even zijn broek vastmaken, dat gaat zittend moeilijker dan je denkt, gelukkig had hij geen gêne en mocht ik hem helpen. Toen wij even later gezamenlijk naar de dagbehandeling gingen was het spitsuur in de lift, hij was al bijna vol toen de lift bij onze etage stopte, wij en natuurlijk de rollator konden er nog net bij. Dhr. Vernel werd enthousiast begroet door een aantal (oudere) dames, ik merkte al gelijk dat dhr. Vernel goed in de groep lag. "Is dat uw zoon mijnheer Vernel? " durfde een van de dames brutaal aan dhr. Vernel te vragen. "Neen dat is een oud-leerling van mijn school, hij komt me de website van de school op internet laten zien. " antwoordde dhr. Vernel. Ineens voelde ik wel acht paar ogen in mijn richting prikken. Wat er verder gezegd werd hoorde ik niet meer want ik was in gedachten, zoon van Vernel?, tja het zou kunnen. Effe kijken 92-57= 35, ja dat kan, en de haargrens kwam ook aardig overeen dus was het misschien toch wel een logische vraag. De lift bereikte rechtstreeks de begane grond. Dhr. Vernel werd door de dames vriendelijk gegroet, ja, hij was echt Popi Jopie. Ik bedacht mij dat dhr. Vernel hier echt de haan in het kippenhok is, er zijn natuurlijk niet zo veel mannen hier dus alle oude besjes doen hun best om bij hem in het gevlei te komen.

Toen we op de dagbehandeling kwamen vertelde de medewerkster dat ze samen met dhr. Vernel van de week al de website van de Kagawa had bekeken, ik hoop dat ik mijn teleurstelling een beetje heb kunnen onderdrukken, want ik vond dit natuurlijk niet leuk, het leek me zo leuk jullie getuige te laten zijn van de reacties van dhr. Vernel. Maar ach, niet te lang getreurd, ik kon hem in elk geval het welkomstwoord laten zien. En ook het personeelsbestand stond al klaar maar was nog niet zichtbaar voor alle Kagawanezen. Dhr. Vernel reageerde enthousiast toen hij het welkomstwoord las en toen hij de foto eronder zag zei hij lachend: "Ik had mijn haar wel mogen kammen!" We hebben eerst even gekeken naar de foto's van de eerste steenlegging, "Toen was ik nog niet benoemd, maar Thijs heeft de school afgemaakt" zei dhr. Vernel. Toen ik naar voren bracht dat Thijs nu fotograaf was en ook voor de ANWB werkt wist dhr. Vernel nog te vertellen: "Ja dat wilde hij ook , het is hem dan toch wel gelukt." Op naar de docentenfoto's, bij de foto op het strand vertelde dhr. Vernel dat rechts de conciërge liep, ik kon dat beamen met de naam "de oude heer van der Eijk" Wat er verder nog allemaal gezegd is moet ik jullie helaas schuldig blijven, ja hoe kan dat nu zullen jullie wel denken, wel als je bij het afspelen van de opname twee keer op het pauze knopje drukt ben je dus alles kwijt, ########!!!! Er staat ook bij dit knopje pause/erase. Ik ben dus ook helemaal niet handig met dit soort apparaten. Wel, 't is niet anders, dan maar de zaken nog noemen uit mijn geheugen. Bij de recente foto (2004) van dhr. Dijkstra werd wel opgemerkt dat hij behoorlijk dik was geworden. Bij het zien van het personeelsbestand had dhr. Vernel ook wel zijn eigen commentaar bij iedere leerkracht. Zo kan ik mij nog herinneren dat over dhr. van Donge zeer positief werd gesproken: "Goede leerkracht en altijd bereid om een les in te vallen." en bij de tekenlerares mevrouw D. Horlings dat hij die ontslagen had, dat was niets! Nu kan ik dat uit eigen ervaring beamen, hoewel ik nog wel weet dat ze korte rokjes droeg, hè jongens, tijdens onze handvaardigheidslessen viel het gebruikte gereedschap opvallend vaak op de grond en dat werd dan opgeraapt maar niet naar het gereedschap kijkend. Bij dhr. de Waal, het hoofd van de lagere school, die ook nog een korte periode Frans heeft gegeven op de Kagawa Ulo-Mulo, vertelde dhr. Vernel dat hij blij was dat hij daar een vervanger voor heeft gevonden, zodoende kon dhr. de Waal weer alle aandacht aan de lagere school wijden. Jullie zien mijn geheugen is ook al niet meer wat het was, hiermee moeten jullie het echt doen. Na afloop van deze sessie ging dhr. Vernel lekker bij de (zijn) besjes zitten in de dagbehandeling. En ik ging nog tevreden naar huis niet wetende dat van het opgenomen verhaal op de memorecorder maar bitter weinig op de website zou worden geplaatst, mijn excuses.

achter de computer